Ο ξου­ρι­σμέ­νος ήταν κιό­λας ογδό­ντα χρο­νών. Τά­κα­τα, τού­κα­τα, τά­κα­τα, τού­κα­τα, έσερ­νε τα βή­μα­τά του στο ξύ­λι­νο πά­τω­μα. Τά­κα­τα, τού­κα­τα, τά­κα­τα, τού­κα­τα, και κά­τι έλε­γε, μα δεν ξε­χώ­ρι­ζα. Άνοι­ξα την ξύ­λι­νη πόρ­τα. Εί­χε αναμ­μέ­νο το τζά­κι. Πή­ρε με την τσι­μπί­δα κάρ­βου­να και τα ‘βα­λε στο μα­γκά­λι. Τα ανα­κά­τευε με την τσι­μπί­δα. Γυρ­νού­σε γύ­ρω γύ­ρω από το μα­γκά­λι και μπερ­δε­μέ­να λό­για ακού­γο­νταν: "Θέ­λω να πα­ντρευ­τώ, θέ­λω να πα­ντρευ­τώ, θέ­λω να πα­ντρευ­τώ, θα πα­ντρευ­τώ, θα πα­ντρευ­τώ, θα πα­ντρευ­τώ, τώ­ρα θα πα­ντρευ­τώ, τώ­ρα θα πα­ντρευ­τώ, τώ­ρα θα πα­ντρευ­τώ". Και όλο γυρ­νού­σε γύ­ρω από το μα­γκά­λι. "Τώ­ρα στα ογδό­ντα σκα­τά θα πα­ντρευ­τείς", του εί­πα. Ο ξου­ρι­σμέ­νος έπαιρ­νε τις τε­λευ­ταί­ες ανά­σες του. Το πρωί τον βρή­καν τε­ντω­μέ­νο και απά­ντρευ­το".