Όταν αφή­νεις τα λό­για και τις πρά­ξεις του πα­ρελ­θό­ντος να κλει­δώ­σουν το τώ­ρα, όταν ο φό­βος για το μέλ­λον σκιά­ζει το πα­ρόν, τό­τε αυ­τό γλι­στρά μέ­σα από τα χέ­ρια μας και χά­νει την πραγ­μα­τι­κή του ση­μα­σία...

Το τρυ­φε­ρό αυ­τό πα­ρα­μύ­θι ξε­κι­νά­ει σε ένα αυ­το­κί­νη­το και τε­λειώ­νει με ένα φεγ­γά­ρι. Και υπάρ­χουν στη μέ­ση λί­μνες, αστέ­ρια, ου­ρά­νια τό­ξα, ανε­μο­στρό­βι­λοι, πό­λεις που κοι­μού­νται, δά­ση και άγριες θά­λασ­σες, ένας άντρας και μια γυ­ναί­κα που ερω­τεύ­ο­νται. Ακου­μπά­ει το πα­ρελ­θόν και το μέλ­λον αλ­λά αγκα­λιά­ζει το τώ­ρα, τη στιγ­μή. Και τον τρό­πο που μπο­ρού­με να την ανοί­ξου­με και να την κά­νου­με διάρ­κεια.

Εί­ναι ει­κο­νο­γρα­φη­μέ­νο πα­ρα­μύ­θι για με­γά­λους